در وصف اوضاعی عجیب از دانشگاه !!

امتحانات دانشگاه هم دیروز تمام شد و با مسافرتی که اهل بیت داشتند فرصتی شد تا من سه شبانه روز در خانه تنها باشم و تعقل کنم !!

تفکر کردن در مورد آنچه که در یک ماه اخیر گذشت . نوشتن در مورد حماقت سخت نیست ، حداقل این نظر شخصیه من هست . 

روند اتفاقاتی که در دانشگاه در یک یا دو هفته اخیر برایم اتفاق افتاد واقعا غیر قابل باور بود . اینکه افرادی ادعای بزرگی کنند ولی در اصل مصداق آن شعر صائب باشند که بهشان گفته می شود زاهد بی مغز !!!

دیشب که تنها بودم ، خیلی دلم گرفته بود . واقعا فکر اینکه چه جوری این چند وقت چه جوری خودم را نگه داشته بودم و هیچی بروز نمی دادم برای خودم هم عجیبه !!! شاید دارم بزرگ می شم !!!

دیشب فقط بارونو کم داشتم که اون هم ساعت 4 صبح جلوس کرد !! وه چقدر جذاب بود ، چون اینبار نه مادر و پدری در خانه بودند که بگویند یخ زدیم پنجره رو ببند . نه کسی بود که منو بخاطر این تعلق خاطر مسخره کنه !!! که حقیقتا بارون دیشب منو فهمید !!!

غم می گریزد غصه می سوزد شب می گدازد سایه می میرد

تا عطر آهنگ تو می رقصد تا شعر باران تو می گیرد

شاید اگه بخوام دلخوریمو شرح بدم بیشتر باعث ناراحتی خودم  می شم ، چرا که از اولش بی خیال بودن رو بهترین راه دیدم و گذر زمان رو بهترین کار ولی دلم نمیاد این بیت رو ننویسم که خودش می دونه منظورم کی هست :

از لحظه های تشنه دیدار تا روزهای با تو بارانی

غم می کُشد ما را تو می بینی دل می کِشد ما را تو می دانی

شاید نوشتن غزلی فوق العاده از حافظ بهترین مقطع این مطلب باشد که حقیقتا تمامی قضایای این چند وقته رو شرح می ده ، قضایایی که اوج تنها بودنم رو بهمون نشون دادند و تجربه ای با قیمت گزاف را بر گردنم نهادند !!

قبل از گذاشتن آن غزل اشاره بکنم که چون تمایل دارم با فراموش کردن همه این مسائل در این سه روز پرونده این مسئله رو برای خودم حداقل ببندم ، کامنت های این متن رو می بندم .

          ما زیاران چشم یاری داشتیم                                  خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم                  تا درخت دوستی برکی دهد                                    حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم                 گفتگو آئین درویشی نبود                                    ورنه با تو ماجراها داشتیم 

    شیوه ی چشمت فریب جنگ داشت                             ما غلط کردیم صلح انگاشتیم

گلبن حسنت نه خود شد دلفروز                              ما دم همت برو بگماشتیم

نکته ها رفت و شکایت کس نکرد                              جانب حرمت فرو نگذاشتیم 

                                        گفت خود دادی بما دل حافظا                                        

ما محصل بر کسی نگماشتیم

مانی